Ἔχει λεχθεῖ, καὶ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι καὶ ἂν ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο χανόταν καὶ ἔμενε μόνο ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ, καὶ μόνο αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα, ἦταν ἱκανὸ νὰ ἀναπληρώσει ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγελικὸ μήνυμα.
Πράγματι, στὴν παραβολὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου ζωγραφίζεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα πρὸς τὸν ἄσωτο υἱό του, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου στὴν γεμάτη στοργή, ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα.
Ἀπὸ τὰ μικρά μας χρόνια, γνωρίζουμε τὰ περιστατικὰ ποὺ περιγράφονται.
Ὁ μικρὸς υἱὸς νομίζοντας ὅτι θὰ ζήσει εὐτυχισμένα μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα του, σηκώνεται ἕνα πρωί, καὶ ζητᾶ τὴν περιουσία ποὺ τοῦ ἀνήκει καὶ τρέχει μακριὰ νὰ βρεῖ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία, ποὺ νόμιζε ὅτι τοῦ ἔλειπε. Τὸ ἀποτέλεσμα; Τραγικὸ καὶ κάτι παραπάνω ἀκόμα. Τὸ ἀρχοντόπουλο, ἀφοῦ κατέφαγε τὴν πατρική του περιουσία «ζῶν ἀσώτως», κατάντησε νὰ βόσκει χοίρους καὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ χορτάσει τώρα, τὸ «καλομαθημένο» στομάχι του μὲ τὰ ξυλοκέρατα.
Μέσα στὴν περιγραφὴ τοῦ ἱεροῦ κειμένου, ὁ μικρὸς ἄσωτος υἱός, παρουσιάζεται τόσο τραγικὴ προσωπικότητα, ὥστε λυγίζει καὶ ὁ πιὸ «ἀγέρωχος» ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος. Πραγματικὰ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βρεθεῖ σκληρότερη εἰκόνα ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα, τὴν τροφὴ αὐτὴ ποὺ μαζὶ μὲ τοὺς χοίρους, συμβολίζει τὰ δαιμόνια ποὺ τυραννοῦν τὸν ἄνθρωπο, καὶ τὰ πάθη ποὺ κυριαρχοῦν στὴν ὕπαρξη, ὅταν ὁ...
ἄνθρωπος ξεφεύγει ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὄντως, τί τρομερὴ κατάσταση βιώνουν ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ! Διότι ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς, ὅπως πρέπει νὰ γνωρίζουμε, συμβολίζει τὸν Θεό, καὶ ὁ ἄσωτος τὸν κάθε ἁμαρτωλὸ καὶ ἀποστάτη ἄνθρωπο.
Ἀλλὰ εὐτυχῶς «εἰς ἑαυτὸν ἐλθῶν», ἀναλογίστηκε τὸ ποῦ βρισκόταν πρὶν καὶ τὸ κατάντημα τὸ τωρινό. Καὶ συγκρίνοντας τὸ ὄμορφο παρελθὸν μὲ τὴν κόλαση ποὺ ζοῦσε τώρα, παίρνει τὴν ὄμορφη καὶ γενναία ἀπόφαση, νὰ ἐπιστρέψει στὴν οἰκία τοῦ πατέρα του. Φυσικὰ καὶ δὲν μένει μόνο στὴν ἀπόφαση. Προχώρησε καὶ στὴν λυτρωτικὴ πράξη. Αὐτὸ δὲ ἦταν τελικῶς καὶ ποὺ τὸν ἔσωσε.
Ὅπως μᾶς διηγεῖται στὴ συνέχεια ἡ παραβολή, ὁ πατέρας, ὄχι ἁπλῶς τὸν δέχεται, ἀλλὰ δίνει ἐντολὴ στοὺς ὑπηρέτες, νὰ τὸν ντύσουν τὴν «στολὴν τὴν πρώτην», νὰ τοῦ φορέσουν τὸ δαχτυλίδι (σύμβολο τιμῆς καὶ ἐξουσίας) καὶ ἀκόμα νὰ σφάξουν τὸν «μόσχον τὸν σιτευτόν»…
Τελικά, ὁ ἄσωτος σώζεται καὶ συνεφραίνεται μέσα στὸ σπίτι μὲ τὸν καλό του πατέρα καὶ τοὺς ὑπηρέτες του…
Αὐτὸς ὅμως ποὺ ἀπροσδόκητα δείχνει ἀπαράδεκτη διαγωγή, εἶναι ὁ «πρεσβύτερος υἱὸς» τῆς παραβολῆς ποὺ ἀντὶ νὰ συγχαρεῖ καὶ νὰ ἀγκαλιάσει τὸν μέχρι τότε χαμένο ἀδελφό του, ἀγριεύει καὶ ἀρνεῖται πεισματικὰ νὰ περάσει στὸ σπίτι τῆς εὐτυχίας. Ἴσως τελικῶς ὁ πατέρας νὰ τὸν ἔπεισε μὲ τὴν στοργή του καὶ τὸν πόνο του καὶ νὰ εἰσέλθει ἐντός της χαρᾶς καὶ τῆς εὐλογίας…
Πάρα πολλὰ θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς σὲ ὅλες τὶς εἰκόνες ποὺ μᾶς παρουσιάζει αὐτὴ ἡ παραβολή.
Ἀφοῦ ὑπογραμμίσουμε τὴν Θεϊκὴ ἀγάπη τοῦ Πατέρα ποὺ περιμένει πάντοτε τὴν ἐπιστροφή, συγχωρώντας τὰ πάντα, νὰ τονίσουμε ἕνα μόνο βασικὸ σημεῖο τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Τὸ «εἰς ἑαυτὸν ἐλθῶν» τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Ναί. Ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀποφασίσει νὰ ἀποστατήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸν εὔκολο καὶ κατηφορικὸ δρόμο τῆς καταστροφῆς, γίνεται ἐκτὸς ἑαυτοῦ. Χάνει τὰ μυαλά του καὶ δὲν γνωρίζει οὔτε τί λέει, οὔτε τί πράττει. Τίποτε δὲν τρελαίνει τόσο τὸν ἄνθρωπο, ὅσο ἡ ἁμαρτία. Καὶ ἡ καθημερινὴ πραγματικότητα, δυστυχῶς, πιστοποιεῖ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Στὴν περίπτωση αὐτή, ὁ ἄσωτος δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ ἀπολύτως τίποτε. Οὔτε λόγο παρακλητικό, οὔτε συμβουλὴ γιὰ ἐπιστροφὴ καὶ μετάνοια. Καὶ αὐτὴ ἀκόμα τὴν οἰκογένεια, τοὺς στενοὺς συγγενεῖς του, τοὺς νομίζει ἐχθρούς, διότι καὶ μόνο ἡ ἀνάμνησή τους τὸν ἐλέγχει…
Σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση, ὅταν φτάνει ὁ ἄνθρωπος, ἀρχίζουν νὰ λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Θὰ χτυπηθεῖ, θὰ πονέσει, «θὰ φάει τὰ μοῦτρα του», θὰ ἀηδιάσει ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα, καὶ τότε, μέσα ἀπὸ τὸν ἀφόρητο πόνο, τὴν θλίψη καὶ τὴν ὀδύνη, «εἰς ἑαυτὸν ἐλθῶν» θὰ θυμηθεῖ μὲ λαχτάρα καὶ συγκίνηση τὸ σπίτι του. Τὸν πατέρα, τὴν μητέρα, τὴν σύζυγο, τὰ παιδιά, τὴν ἐργασία… Τὸ ὄμορφο καὶ ζεστὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον θὰ τὸν συγκινήσει καὶ θὰ τὸν κάνει νὰ ἐπιστρέψει μετανιωμένος καὶ ἀλλαγμένος.
Φίλοι μου, ὁ Θεὸς δέχεται τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ τοῦ μεγαλυτέρου ἀσώτου. Τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν ἐξαγιάζει. Ἂς προσέξουμε, ἀφ’ ἑνὸς μὴ φτάσουμε στὸ φοβερὸ κατάντημα τοῦ ἀσώτου πρῶτα, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Πατέρα, ἡ ὁποία πάντοτε ὑπάρχει, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ἂς προσέξουμε μήπως, χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε, ἀλλοίμονο, μιμηθοῦμε τὴν σκληρὴ καὶ ἀπαράδεκτη στάση τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ τῆς παραβολῆς.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου