Ἡ πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ οἱ ΜοναχοὶὙπῆρξαν ποτὲ οἱ 200.000 ἕως καὶ 500.000 μοναχοὶ ποῦ δῆθεν ἐγκατέλειψαν στὴν τύχη τῆς τὴν Κωνσταντινούπολη, κατὰ τὴν Ἅλωση τοῦ 1453;
Papyrus 52
πηγή: http://www.oodegr.com/neopaganismos/romi/poli_monaxoi_2.htm
Ἂν καὶ στὸ παρελθὸν ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸ θέμα αὐτὸ ἐν συντομία σε παλαιότερο ἄρθρο μας, ἐπανερχόμαστε μὲ αὐτὸ τὸ ἐκτενέστερο ἄρθρο, ποὺ μὲ περισσότερες πηγὲς διαψεύδει τὸ γνωστὸ Νεοπαγανιστικὸ παραμύθι.
****
Μία πρόσφατη ἀφορμὴ
Στὴν πρόσφατη ἀρθρογραφία τῆς ΟΟΔΕ, ἀσχοληθήκαμε σὲ δύο συνέχειες (καὶ θὰ ἀκολουθήσει καὶ μία τρίτη) μὲ μία ὑποτιθέμενη «συνέντευξη», ποὺ εἶχε θέμα τὴ «σεξουαλικὴ κακοποίηση παιδιῶν στὸ Βυζάντιο» καὶ ἔχει ἀναρτηθεῖ σὲ ἰστοσελίδα ἄθεο-νέο-παγανιστῶν[1]. Τὸ παρὸν ἄρθρο, στὴν πραγματικότητα ἀπαντᾶ σὲ ἕνα ἀκόμα παραμύθι τῆς «συνέντευξης» ἐκείνης, ἐπειδὴ ὅμως εἶναι ἀρκετὰ διαδεδομένο καὶ τὸ συναντᾶμε σὲ πολλὰ φόρουμ και blog της νέο-εἰδωλολατρίας, ἀποφασίσαμε νὰ τοῦ ἀφιερώσουμε ἕνα ξεχωριστὸ ἄρθρο.
Ἂς δοῦμε ποιὸ εἶναι τὸ ἀπίστευτο αὐτὸ σενάριο καὶ πῶς τὸ διατυπώνουν στὴ συγκεκριμένη ἰστοσελίδα, στὰ πλαίσια τῆς ὑποτιθέμενης συνέντευξης:
«Στὸ τέλος βέβαια οἱ βυζαντινοὶ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ἔχουν ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΟΥΣ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ, ἐνῶ ὁ Παλαιολόγος εἶχε μόνο...
πέντε χιλιάδες στρατιῶτες γιὰ νὰ ἀμυνθεῖ»!Αὐτὴ ἡ παραχάραξη τῆς ἱστορίας κυκλοφορεῖ καὶ σὲ ἄλλη ἐκδοχή, ἡ ὁποία ἀνεβάζει τὸν ὑποτιθέμενο ἀριθμὸ τῶν μοναχῶν σε 500.000, καὶ θεωρεῖ μάλιστα ὅτι ὅλοι αὐτοὶ βρίσκονταν ΜΕΣΑ στὴν Κῶν/πόλη καὶ στὰ περίχωρα!
Εἶναι προφανὲς πὼς κατὰ τὸ γνωστὸ σύστημα τῆς λασπολογίας, οἱ ἄθεο-νέο-παγανιστὲς σκοπεύουν νὰ ρίξουν τὴν εὐθύνη ΚΑΙ τῆς Ἅλωσης τῆς Κῶν/πόλης στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς μοναχούς.
Βεβαίως, ὁ ἀστικὸς αὐτὸς μύθος, ὡς ἀπόδειξη διανοητικῆς ἀνεπάρκειας, οὐδέποτε ἔλαβε ὑπόψη ἂν τὸ 1453 ὑπῆρχε ἀκόμη «Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία», ἂν κατεῖχε ἐδάφη, καὶ τί πληθυσμὸ εἶχαν αὐτά, πόσα ἑκατομμύρια θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ προκύψει ἀπὸ ἐκεῖ τὸ ποσοστὸ τῶν 500.000 μοναχῶν καὶ ἄλλα πολλά.
Βλέπετε, οἱ νέο-παγανιστές, γενικῶς, δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τέτοιες… «λεπτομέρειες». Τοὺς ἀρκεῖ νὰ βγάλουν ἀπ’ τὸ μυαλὸ τοὺς ἕνα ἀπίστευτο παραμύθι, καὶ νὰ διαδώσουν ὅτι 200.000 ἢ 500.000 μοναχοὶ «κλεισμένοι» καὶ «βολεμένοι» στὰ μοναστήρια τους, ἄφησαν τοὺς 5.000 «καημένους» νὰ πολεμοῦν γι’ αὐτούς...
Ἐπειδὴ ὅμως τυχαίνει ἐμεῖς νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὶς «λεπτομέρειες», ἂς δοῦμε πόσο ἀπέχει ἡ πραγματικότητα ἀπὸ τὶς ἀστειότητες αὐτές, καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε τί εἴδους πνευματικὴ κατάντια τυραννάει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐφευρίσκουν ὅλες αὐτὲς τὶς τερατολογίες…
Τί ἦταν ἡ «Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία» στὰ 1453;
Πιστεύουμε, ὅτι κάθε λογικὸς ἄνθρωπος ποὺ θὰ διάβαζε τὰ περὶ 200.000 ἢ 500.000 μοναχῶν, θὰ ἔπρεπε καταρχᾶς νὰ ρωτήσει πῶς βρέθηκε τὸ νούμερο αὐτό. Διότι, ἂν ἔκαναν τὸν κόπο νὰ πάρουν στὰ χέρια τοὺς ἕναν σχετικὸ χάρτη, θὰ ἔβλεπαν ὄτι κατα τὸ ἔτος 1453, ἡ περίφημη «Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία», ἀποτελοῦνταν ΜΟΝΟ ἀπὸ μία πόλη, τὴν Κωνσταντινούπολη!
Πράγματι, οἱ χάρτες ποὺ ἀπεικονίζουν τὴν ἔκταση τοῦ Βυζαντίου κατὰ τὸν 14ο αιώνα (παραθέτει τέτοιο χάρτη ὀ Ostrogorsky[2] ὅπως καὶ ἡ κ. Βασιλική Νεράτζη-Βαρμάζη[3]), μᾶς δείχνουν ὅτι στα 1402, ἡ ἄλλοτε κραταιὰ δύναμη, ἀποτελεῖται μόνο ἀπὸ τὴν «Βασιλεύουσα», μερικὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ ἕνα κεντρικὸ τμῆμα τῆς Πελοποννήσου.
Καὶ φυσικά, μετὰ ἀπὸ 50 χρόνια, δὲν ὑπάρχουν οὔτε καν αὐτά, ἀφοῦ…
…«ὁ Μουρὰτ Β΄ εἰσέβαλε μὲ μεγάλο στρατὸ στὰ ἑλληνικὰ ἐδάφη […] Ὁ βυζαντινὸς δεσπότης πρόβαλε τὴν πρώτη ἀντίσταση στὸ τεῖχος τοῦ Ἑξαμιλίου. Τὸ ἐμπόδιο ὅμως τοῦτο κατέστρεψαν τὰ πυρὰ τῶν τουρκικῶν κανονιῶν. Στὶς 10 Δεκεμβρίου 1446 κυριεύθηκε μὲ ἕφοδο τὸ Ἑξαμίλιον καὶ ἔτσι κρίθηκε ὁ πόλεμος. Οἱ Τοῦρκοι εἰσέβαλαν στὸ Μοριά, ἐρήμωσαν τὶς βυζαντινὲς πόλεις καὶ τὰ χωριά…»[4].
Τελικά, λίγο πρὶν τὴν Ἅλωση, στὸ Βυζάντιο εἶχε ἀπομείνει μόνο ἡ πρωτεύουσα:
«Στὴ διάρκεια τοῦ τελευταίου αἰώνα πρὶν ἀπὸ τὴ δεύτερη καὶ τελική της πτώση, ἡ βυζαντινὴ Κωνσταντινούπολη ηταν ἕνας μικροσκοπικὸς θύλακας τῆς Βυζαντινῆς ἐπικράτειας, περικυκλωμένη ἀπὸ τὶς συνεχῶς ἐπεκτεινόμενες κτήσεις τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας»[5].
Ἡ «αὐτοκρατορία» πλέον, δὲν εἶναι παρὰ μία πόλη, στὴ μέση τῶν ὀθωμανικῶν κατακτήσεων. Και ἡ πόλη αὐτὴ δὲν ἔχει πιὰ καμία σχέση μὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν κάποτε, ἀφοῦ ἐκτὸς τῶν ἄλλων δεινῶν, ὑπέστη τεράστια μείωση τοῦ πληθυσμοῦ της στὰ μέσα του 14ου αιώνα:
«Ἐμφανίζεται λιμὸς τόσο στὶς πόλεις (π.χ. Κωνσταντινούπολη τὸ 1306-1307 καὶ πάλι τὸ 1348 καὶ στὰ τέλη τοῦ 14ου αἵ., ὅταν ἡ πόλη πολιορκεῖται ἀπὸ τοὺς Τούρκους), ἄλλα καὶ στὴν ὕπαιθρο, κυρίως στὴν ἐποχὴ τῶν ἐμφυλίων πολέμων. Ο μεγάλος λοιμὸς τοῦ 1347 ἔπληξε κυρίως τὶς πόλεις (μία δυτικὴ πηγὴ ἀναφέρει, μᾶλλον ὑπερβάλλοντας, ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ἔχασε τὰ 8/9 τοῦ πληθυσμοῦ τῆς)»[6].
Σίγουρα πάντως ἡ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ ἦταν μεγάλη, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὸν γνωστὸ ἱστορικό, Arnold Toynbee:
«Τὴν ἄνοιξη τοῦ 1453, ὅταν ἐξαπολύθηκε ἡ ὀθωμανικὴ ἐπίθεση κατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ πληθυσμὸς τῆς Πόλης ἴσως νὰ εἶχε συρρικνωθεῖ σὲ πενήντα χιλιάδες μόλις ἄτομα»[7].
Τὸν ἴδιο ἀριθμὸ συναντᾶμε καὶ στὴν «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους»:
«Ὁ ἀγώνας ἦταν φανερὰ ἄνισος. Στην Κωνσταντινούπολη, που τότε δὲν εἶχε πληθυσμὸ περισσότερο ἀπὸ 50.000, ὑπῆρχαν περίπου 5.000 Βυζαντινοὶ στρατιῶτες καὶ 2.000 ξένοι, κυρίως Γενουάτες καὶ Βενετοί. Υπήρχαν καὶ τὰ πληρώματα τῶν πλοίων, ποὺ βρίσκονταν στὸν Κεράτιο»[8].
Ἄρα, μέχρι στιγμῆς διαπιστώσαμε πὼς κατὰ τὴν Ἅλωση, ὄχι 500.000 μοναχοὶ δὲν ὑπῆρχαν, ἀλλά, οὔτε καν γυναικόπαιδα καὶ ἡλικιωμένοι, ἀφοῦ ὁ πληθυσμὸς τῆς «Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας» ταυτιζόταν πλέον μὲ τὸν πληθυσμὸ τῆς Κῶν/πόλης, 50.000 ψυχὲς ὅλες κι ὅλες…
Επάνω σὲ αὐτό, ἂς προσθέσουμε καὶ κάτι ἀκόμα.
Ὅταν κάποια ἐδάφη ἔχουν χαθεῖ, πιστεύουμε πὼς κατανοοῦν ὅλοι, ὅτι ὁ πληθυσμὸς τῶν κατεχομένων ἐδαφῶν δὲν μπορεῖ νὰ ὑπολογίζεται ἀκόμα ὡς αὐτοκρατορικός!
(αὐτὸ δὲν θὰ χρειαζόταν νὰ προστεθεῖ ἂν συζητούσαμε μὲ φυσιολογικὰ σκεπτόμενους ἀνθρώπους, ἀλλὰ μὲ τοὺς νέο-παγανιστές, ποτὲ δὲν ξέρεις τί μπορεῖ νὰ ἀκούσεις...).
Ὅταν λοιπὸν γνωρίζουμε πὼς πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση, «ἡ Κωνσταντινούπολη βρισκόταν μέσα στὴν καρδιὰ τῆς ὀθωμανικῆς ἐπικράτειας καὶ διαχώριζε τὶς ἀσιατικὲς ἀπὸ τὶς εὐρωπαϊκὲς κτήσεις τῶν Ὀθωμανῶν»[9], κατανοοῦμε πὼς ἀνάμεσα στους κατακτημένους πληθυσμούς, ὅσοι μάχιμοι βρίσκονταν ἀκόμη ἐν ζωή, ὅσοι δὲν εἶχαν στρατολογηθεῖ διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ὅσοι δὲν εἶχαν ἐξανδραποδισθεῖ κ.λπ., δὲν εἶχαν οὐδεμία δυνατότητα νὰ βοηθήσουν κανέναν. Εἶναι προφανὲς ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ὀθωμανικὸ καθεστὼς σκλαβιᾶς καὶ τρομοκρατίας, δὲν μποροῦσαν ὄχι μόνο νὰ ὀργανωθοῦν, ἀλλὰ ἐπιπλέον, στὴν παραμικρή τους προσπάθεια νὰ κινηθοῦν πρὸς τὴν Κῶν/πόλη, θὰ εἶχαν σφαγιαστεῖ στὴν ἀρχὴ τῆς διαδρομῆς, ἀκολουθώντας τὴν καταστροφικὴ τύχη τῆς σταυροφορικῆς ἐκστρατείας 25.000 ἀνδρῶν, στὴ Βάρνα, ἀπὸ τὸν Μουρὰτ Β΄, τὸ 1444[10].
Ξαναλέμε ὅτι ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι αὐτονόητα, καὶ κάθε ἀπώλεια ἐδαφῶν συνοδεύεται μὲ ἀπώλεια τοῦ πληθυσμοῦ, τοῦ στρατοῦ, τῶν φόρων, τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν κ.λπ., καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ἱστοριογραφία ξεχωρίζει τὶς διάφορες ἐποχές: ἄλλη ἡ ἔκταση, ὁ πληθυσμὸς καὶ ὁ στρατὸς ἐπὶ Ἰουστινιανού, καὶ ἄλλα τὰ δεδομένα στὸν 14ο καὶ 15ο αιώνα.
Καὶ προχωροῦμε παρακάτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου