Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ για τον όρκο --- Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ ἀδήριτος ἱστορικὴ πραγματικότης καὶ ὁ καταιγισμὸς τῶν ἐπιθέσεων κατὰ τῆς ζώσης ἀποκαλύψεως τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ καὶ τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ εὐσεβοῦς ἠμῶν Γένους μὲ ἀναγκάζει νὰ ἐνημερώνω ὡς Ἐπίσκοπός της Ἐκκλησίας τὸ ἐμπεπιστευμένο στὴν διακονίαν μου λαὸν τοῦ Θεοῦ δηλώνων κατηγορηματικῶς ὅτι δὲν ἐπιθυμῶ καμμία...δημοσιότητα οὔτε ἀποβλέπω σὲ ὁποιαδήποτε καταξίωση. Ἄλλωστε ἡ παρὰ τὴν ἀναξιότητά μου ἄμετρος εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στὸ ταπεινὸ πρόσωπό μου ἀφ' ἑνὸς μὲν μὲ ὑποχρεώνει ἀδιαπτώτως νὰ διασαλπίζω τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ἀδιαφορῶν διὰ τὸ οἱοδήποτε κόστος καὶ ἀφ' ἑτέρου μὲ ἔχει οὐσιαστικῶς κατ' ἄνθρωπον ὁλοκληρώσει ὥστε νὰ μὴν ἐπιδιώκω ἡ νὰ ἐπιθυμῶ κάτι περισσότερο.
Ἡ πρόσφατος Ἀπόφασις τῆς 3ης Ἰουνίου ἐ.ε. τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων μὲ τὴν ὁποία κατεδικάσθη ἡ πατρίδα μας γιὰ παραβίαση ἀρνητικῶς τοῦ ἄρθρου 9 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου περὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ δικαιώματος σὲ ἀποτελεσματικὴ προσφυγὴ θέτοντας στὸ στόχαστρο τὰ ἄρθρα 218 καὶ 220 τοῦ Κώδικα Ποινικῆς Δικονομίας ἀναφορικὰ μὲ τὴν ὁρκοδοσία τῶν μαρτύρων καὶ κρίνοντας ὅτι «τὰ ἐν λόγω ἄρθρα παραβιάζουν τὸ δικαίωμα τῆς Θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καθὼς κάποιος μάρτυρας εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀποκαλύψη τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις, ὥστε νὰ δώση τὸν πολιτικὸ ὅρκο» καὶ ἡ ἀκολουθήσασα ἐπιστολὴ τοῦ Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Ἐπιτροπῆς Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου Κ. Παπαϊωάννου πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Δικαιοσύνης γιὰ νὰ ὑπάρξη στὸ ἀμέσως προσεχὲς διάστημα σχετικὴ νοοθετικὴ πρωτοβουλία γὰ τὴν ἀντικατάσταση τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου ἀπὸ τὸν πολιτικὸ ἐπικαιροποιοῦσα παλαιοτέρα προσπάθεια τοῦ 2008 γιὰ τὸ αὐτὸ θέμα μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἀναφέρωμε τὰ ἀκόλουθα:
1. Μόνιμος καὶ σταθερὸς στόχος τῶν ἐλεγχομένων ἀπὸ διεθνιστικὸ σιωνιστικὸ λόμπυ ὀργάνων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης εἶναι ἡ ἀποθρησκειοποίηση τῶν κρατῶν μελῶν καὶ ἡ ἀναγκαστικὴ ἐπιβολὴ μὲ τὸ δῆθεν κοσμοείδωλο τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ποὺ προβάλλουν κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ τὸ συμφέρον τοὺς τῆς πλήρους κυριαρχίας τοῦ λαϊκοῦ κράτους καὶ τῆς διαρρήξεως τῶν δεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Ἔθνος καὶ τῆς εὐθείας προσβολῆς καὶ καταργήσεως τῶν χριστιανικῶν καταβολῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἠπείρου. Ἡ σχετικὴ ἀπόφασις τοῦ ἰδίου Δικαστηρίου γιὰ τὴν ἀπαγόρευση ἀναρτήσεως τῶν χριστιανικῶν θρησκευτικῶν συμβόλων καὶ ἰδιαίτερά του σταυροῦ τοῦ μοναδικοῦ στὴν παγκόσμια ἱστορία συμβόλου ἀγάπης, ἀνοχῆς, κενώσεως, ταπείνωσης καὶ προσφορᾶς στὶς αἴθουσες διδασκαλίας τῶν δημοσίων σχολείων τῆς γειτονικῆς Ἰταλίας προεκάλεσε τὴν ὑγιὰ ἀντίδραση τῶν 47 χωρῶν μελῶν τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Ρωσσίας ποὺ συνεδρίασαν στὶς 18 καὶ 19 Φεβρουαρίου 2010 στὸ Ἰντερλάκεν τῆς Ἐλβετίας καὶ ἐξήτασαν τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Διεκηρύχθη στὴν Σύνοδο αὐτὴ ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων δὲν εἶναι νὰ μετατρέψη τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης σὲ μία ἄμορφη μάζα χωρὶς ρίζες καὶ παραδόσεις, στὴν τελικὴ δὲ κοινὴ διακήρυξη καταχωρήθηκε μὲ πρωτοβουλία τῆς Ἰταλίας καὶ μὲ τὴν συμπαράσταση τῶν χωρῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ρωσσίας, χωρῶν δήλ. ποῦ ὑπέστησαν τὰ πάνδεινα τὸν 20ο αἵ. ἀπὸ τὸ ἀθεϊστικὸ σύστημα ποὺ τὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων κατ' ἐντολὴν τοῦ Διεθνιστικοῦ Σιωνιστικοῦ λόμπυ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιβάλη, εἰδικὴ παράγραφος διαλαμβάνουσα «καλεῖται τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων νὰ ἐφαρμόζη μὲ ὁμοιόμορφο τρόπο τὰ κριτήρια, τὴν ἀποδεκτικότητα τῶν ἀποφάσεών του καὶ τὴν ἁρμοδιότητά του καὶ νὰ λαμβάνη πλήρως ὑπ' ὄψιν τοῦ τὸν ἐπικουρικό του λόγο στὴν ἑρμηνεία καὶ στὴν ἐφαρμογὴ τῆς Διεθνοῦς Συνθήκης τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων» ἡ ὁποία περιλαμβάνεται καὶ στὴν συνθήκη τῆς Λισσαβώνας τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅταν οἱ ἀρχὲς ἑνὸς Κράτους μέλους διευθετοῦν μὲ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα ἐργαλεῖα τὴ σωστὴ ἐφαρμογὴ τῆς Διεθνοῦς Συνθήκης μὲ πλήρη σεβασμὸ τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ εἰκώτερα χωρὶς νὰ παραβιάζουν τὶς παραδόσεις καὶ τὴν κουλτούρα τοῦ λαοῦ τους, τὸ ζήτημα ἐπιλύεται σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο χωρὶς τὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων νὰ ἔχη ἁρμοδιότητα διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ λαμβάνωνται ὑπ' ὄψιν οἱ πολιτισμικὲς παραδόσεις τῶν λαῶν, οἱ ἰδιαιτερότητες στὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἰδιοπροσωπεία τους.
2. Στὴ χώρα μας δὲν ὑφίσταται λαϊκὸ κράτος ἀλλὰ ἀντιθέτως στὸ Σύνταγμά μας ἀναγνωρίζεται ἐπικρατοῦσα θρησκεία καὶ στοὺς ἰσχύοντας Νόμους καθιεροῦται σύστημα συναλληλίας μεταξὺ Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας καὶ ἑπομένως δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ὑποχρέωσις θρησκευτικῆς οὐδετερότητος τοῦ Κράτους, διότι ἡ σύμβασις τῆς Ρώμης γιὰ τὰ ἀτομικὰ δικαιώματα ποὺ ἐπικαλεῖται τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων δὲν κατισχύει τοῦ Συντάγματος. Σχετικὲς μὲ τὰ ἀνωτέρω εἶναι καὶ οἱ ὑπ' ἀριθμ. 3355/1995 καὶ 2176/1998 Ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας.
3. Ἡ ἐπίκλησις τοῦ Θείου κατὰ τὴν ὁρκοδοσία τῶν μαρτύρων, τῶν ἐνόρκων, τῶν διαδίκων, τῶν πραγματογνωμόνων ἀλλὰ καὶ τῶν προσώπων ποὺ καταλαμβάνουν θέσεις καὶ ἀξιώματα στὸν Δημόσιο τομέα γίνεται δεκτὴ ὑπὸ μὲν τῆς Ἐκκλησίας ὡς Ταμειούχου τῆς Θείας Χάριτος κατ' οἰκονομίαν, παρὰ τὴν Εὐαγγελικὴ προτροπὴ «μὴ ὁμόσαι ὅλως» (Μάτθ. 5 34) ὑπὸ δὲ τῆς Πολιτείας ὡς ἀναγκαία προϋπόθεσις περιστολῆς κατὰ τὸ ἀνθρωπίνως δυνατόν της ψευδομαρτυρίας καὶ τῆς ὀρθῆς ἀπονομῆς τῆς δικαιοσύνης. Ἡ εἰς τὰ Δικαστήρια ὕπαρξις τοῦ Ι. Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ι. εἰκόνος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ νοητοῦ ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης προσδίδει εἰς τὰς δικαστικᾶς πράξεις μεταφυσικὸν κύρος καὶ πνευματικὴν διάστασιν ποὺ θὰ ἐκλείψουν παντελῶς ἐὰν ὑποκύψη ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία στὸν δόλιο σχεδιασμὸ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἀποπνευματοποιήσεως καὶ ἀποθρησκειοποιήσεως τῆς λειτουργίας τῆς Δικαιοσύνης, ἡ ἔννοια τῆς ὁποίας εἶναι μεταφυσικῆς ὑφῆς, διότι ἐὰν στερηθῆ τοῦ πνευματικοῦ της μεγέθους αὐτομάτως ἀπομειώνεται καὶ ἐξαφανίζεται. Ποιὸς λόγος ἄλλωστε ὑπάρχει νὰ εἶσαι φιλαλήθης καὶ δίκαιος ἐὰν πρόκειται ἐντὸς ὀλίγου νὰ περάσης στὴν ἀνυπαρξία καὶ τὸν ἐκμηδενισμό. Τὸ διακαιϊκὸ μᾶς σύστημα, ἔχει ἄλλωστε προβλέψει τόσον στὸ Ἀστικὸ Δικονομικὸ Δίκαιο (Πολιτικὴ Δικονομία) ὅσο καὶ στὴ Ποινικὴ Δικονομία τὴν δυνατότητα πολιτικῆς ὁρκοδοσίας ἐπὶ τὴ τιμὴ τοῦ ὁρκιζομένου διασφαλίζον τὰς περὶ τῆς Θρησκευτικῆς ἐλευθερίας διατάξεις τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν διεθνῶν Συμβάσεων. Εἶναι ἐντελῶς ἀνακριβὲς τὸ αἰτιολογικὸ μέρος τῆς ἐν θέματι Ἀποφάσεως τοῦ Ἐωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων διότι οὐδεὶς ὑποχρεοῦται σὲ δήλωση τῶν θρησκευτικῶν του πεποιθήσεων προκειμένου νὰ μὴν ὁρκισθῆ θρησκευτικῶς ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ ἐπικαλεσθῆ τὴν τιμὴ καὶ τὴν συνείδησή του.
4. Ἡ ἐνορχηστρωμένη αὐτὴ νέα ἐπίθεσις κατὰ τῶν ζωπύρων καὶ τῆς πνευματικῆς κουλτούρας τοῦ Γένους μας θὰ ἔχει ἀσφαλῶς καὶ ἑπόμενα βήματα ποὺ μὲ τὴν γνωστὴ μέθοδο τοῦ «σαλαμιοῦ» θὰ ἐμφανίζωνται ὀλίγον κατ' ὀλίγον. Μετὰ τὴν τυχὸν κατάργηση τῆς θρησκευτικῆς ὁρκοδοσίας θὰ καταργηθεῖ καὶ ἡ ὁρκοδοσία γιὰ τὰ δημόσια ἀξιώματα καὶ τὶς λειτουργίες τῆς Πολιτείας, τοῦ Στρατοῦ καὶ τοῦ Κράτους, θὰ ἀναθεωρηθοῦν ἡ θὰ καταργηθοῦν οἱ σχετικὲς διατάξεις μὲ Συνταγματικὴ ἀναθεώρηση μὲ στόχο καὶ ὅραμα τὴν μετατροπὴ τῆς Ἑλλάδος σὲ λαϊκὸ κράτος. Τὸ παράδειγμα τῆς μεγάλης ὑπερατλαντικῆς χώρας εἰς τὴν ὁποίαν λειτουργεῖ ὀρατῶς ἡ ἐπίφασις τῆς Δημοκρατίας τουλάχιστον στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίση
Ταπεινὰ φρονῶ ὅτι πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε σὲ ὅλα αὐτά.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ