«Τὴ γλώσσα μου ἔδωσαν Ἑλληνικὴ» καὶ ὄχι βαρβαρική...2ο μέρος

Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

2ο μέρος

Κλείνοντας τὸ περασμένο μᾶς ἄρθρο, εἴπαμε πὼς δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ὀνομάζεται Λόγος, κι ἀκόμα τονίσαμε ὅτι οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ» ἀρνοῦνται πεισματικῶς τὴν Θεότητα τοῦ

Λόγου. Ἀρνοῦνται καὶ ἀπορρίπτουν τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτοχρόνως καταστρέφουν τὸν Ἑλληνικὸ λόγο στὸν ὁποῖον πρωτοτύπως ἐγράφει ἡ Καινὴ Διαθήκη καὶ μεταφράστηκε ἡ Παλαιά. Δὲν χρειάζεται φυσικὰ ἰδιαίτερη προσπάθεια γιὰ νὰ παραδεχθεῖ κανεὶς ὅτι τὸ ἴδιο ἔγκλημα μὲ αὐτὸ ποὺ συντελεῖται στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα, συντελεῖται καὶ σὲ ὅλες τὶς ἄλλες ποὺ μεταφέρουν μεταφραστικῶς τὶς πλάνες καὶ τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες.
Επόμενο ἄλλωστε ειναι αυτο. Μετὰ τὴν κακοποίηση τῆς «μητέρας» (γλώσσας), νὰ συνακολουθοῦν στὴν ἴδια καὶ σὲ ἀκόμα χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ καὶ οἱ «θυγατέρες» καὶ ἔτσι ὅλες μαζὶ (οἱ γλῶσσες), συνθλιβόμενες καὶ «βιαζόμενες» μέσα στὸν πύργο τῆς Σκοπιᾶς, νὰ κυοφοροῦν στὸ «φῶς τοῦ ἀγωγοῦ» τὴν τερατογέννηση τῶν «Μεταφράσεων τοῦ Νέου Κόσμου» (ΜΝΚ).
Το θέμα γενικώς της γλωσσας του Ἱερού Ευαγγελιου και ειδικώς των μεταφράσεων, ἑρμηνειῶν, παραφράσεων και παραθέσεων των ΜΝΚ, ἀποτελεῖ ἔνα βασικοτατο ζήτημα, που είναι ἀνάγκη νὰ προσεχθεῖ ἰδιαιτέρως ἀπ’ ὅσους ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ἀντικείμενο αὐτό. Ἂν μάλιστα εἶναι ἀληθινὸς ὁ λόγος τοῦ Λένιν (καὶ εἶναι ἀληθινός), ὅτι «ὅποιος θέλει νὰ καταστρέψει ἕνα λαό, ἂς ξεκινήσει ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς γλώσσας του», τότε ὁ καθένας αἰσθάνεται σὲ τί καταστροφὴ ὁδηγοῦν τοὺς ἑαυτοὺς τῶν καὶ τοὺς ταλαίπωρους ὀπαδοὺς τῆς Σκοπιᾶς, τὰ θύματα τῆς Ἀμερικανικῆς αὐτῆς πολυεθνικῆς ἑταιρείας.
Οπωσδήποτε φιλοι μου, δεν θα πρέπει νὰ παραμείνει ἀπαρατήρητο το γεγονός οτι απο τις τάξεις των ΜτΙ, ἀπουσιάζουν ἄνθρωποι μὲ κλασσικὴ παιδεία. Καὶ ἐπίσης εἶναι ἀξιοπρόσεκτο τὸ ὅτι, ἂν μεταξὺ αὐτῶν τῶν «μαρτύρων» κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους, ἐλάχιστες φορὲς καὶ κάποια πρόσωπα μὲ ἐπίφαση γνώσεων σὲ ὁρισμένους τομεῖς, προερχόμενοι ἀπὸ διαφορετικὲς μαθησιακὲς δέσμες καὶ ἐκπαιδευτικὲς κατευθύνσεις ἀπὸ αὐτὴ τῆς θεωρητικῆς ἢ ἄλλως κλασσικῆς παιδείας, καὶ πάλι τότε παρατηροῦμε ὅτι ἐπιμελῶς ἀποφεύγουν νὰ προσεγγίσουν αὐτὸ τὸ αὐθεντικὸ κείμενο. Ὁ λόγος εἶναι προφανής. Ὁ συνειδησιακὸς φόβος ποὺ ἐλοχεύει μέσα τους, στὸ νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ διαστροφὴ ἡ ὁποία ἔχει συντελεστεῖ στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Το νὰ μην διαθέτει κανεὶς κάποιο μορφωτικὸ ἐπιπεδο ή να κατέχει ελαχιστες γραμματικές γνωσεις (ὅπως ὑποστηρίζει μεγάλο μέρος των ΜτΙ – περιεργο πάντως για την εποχή μας), τοῦτο δεν μπορεῖ νὰ τοῦ χρεωθεῖ ὡς ἐπιλήψιμο, ὅταν μάλιστα οἱ συνθῆκες κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες μεγάλωσε , δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν τὴν γραμματικὴ πρόοδο... Μᾶλλον θὰ λέγαμε ὅτι στὶς περιπτώσεις αὐτές, ἡ σκληρὴ πραγματικότητα μᾶς ἀναγκάζει νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν ὅλη κατάσταση μὲ σύνεση καὶ μὲ τὴν ἀγαθὴ δικαιολογία τῶν προσώπων καὶ τῶν πραγμάτων. (Τόσα ξέρει, τόσα λέει ἢ μᾶλλον, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν γνωρίζει, ἐκφέρει «ἄρρητα ρήματα»). Ὅμως, τὸ νὰ ἔρχεται καὶ νὰ αὐτοπροβάλλεται ἕνας ΜτῚ μὲ «τίτλους καὶ περγαμηνές», καὶ ποὺ ἄρα, θὰ πρέπει ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ γνωρίζει, ἂν ὄχι τέλεια τὴ μητρική του γλώσσα, τουλάχιστον τοὺς βασικούς της κανόνες, καὶ ἐπιτέλους ἐπιβάλλεται νὰ μπορεῖ, τουλάχιστον νὰ διαβάζει τὸ κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης, καὶ παρ’ ὅλα ταῦτα νὰ ἀρνεῖται, φέροντας ὡς «ἀτράνταχτο» ἐπιχείρημα τὸ ὅτι καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἦταν ἀγράμματοι, ἐ λοιπὸν ἀγαπητοί μου, αὐτὸ εἶναι τόσο γιὰ τὸν ἴδιο ὅσο καὶ τὴν ἑταιρεία ποὺ ἐκπροσωπεῖ, τὸ ὀλιγοτερον ἐξευτελιστικό, πού σου δίνει τὴ βεβαιότητα ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ὄντως, μαζὶ μὲ τὴν πίστη τοὺς ἔχουν χάσει καὶ κάθε ἴχνος ἀξιοπρέπειας.
Η φράση «οἰ Απόστολοι ηταν ἀγράμματοι» που ως «ἄνοστη καραμέλα» πιπιλίζουν στὸ στόμα τους, ὅπως ἤδη ἔχουμε τονίσει, δὲν ἰσχύει. Καὶ δὲν ἰσχύει, κυρίως γιὰ τὸ μετὰ τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς χρονικὸ διάστημα. Τὸ «ἀνέκδοτο» αὐτό, εἶναι τὸ βολικὸ ἄλλοθι τῶν ἀδαῶν ἀλλὰ καὶ πονηρῶν θὰ λέγαμε ἀνθρώπων, ποὺ «εὐνούχισαν» τὴν ἐλευθερία τους καὶ ἐπιπλέον ἀποδεικνύουν διὰ τοῦ παραλόγου τούτου, πλὴν τῆς ἀγραμματοσύνης καὶ τὴν «κεκαυτηριασμένη τοὺς ἰδίαν συνείδησιν».( Ἃ΄ Τίμ. Δ΄ 2).
Πόσο δίκαιο,πράγματι, εἶχε ἕνας στοχαστὴς ὅταν ὑποστήριξε ὅτι: «Ἀπὸ μόνος σου ὅταν καταντᾶς σκουλήκι, δὲν θὰ πρέπει νὰ διαμαρτύρεσαι γιὰ τὸ ὅτι οἱ ἄλλοι σὲ ποδοπατοῦν»!
Και ὅταν ὀ άνθρωπος και εν προκειμένω «ὁ μάρτυρας τῆς Σκοπιᾶς» καὶ δὴ ὁ Ἕλληνας (;) ρίχνει τόσο πολὺ τὸ κύρος του καὶ ἀρνεῖται ἀκόμα καὶ αὐτὴ τὴν γλώσσα του, καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ὀ,τιδήποτε συνδέεται μὲ αὐτὸν τὸν Ἑλληνικὸ λόγο καὶ ἄρα τὴν αὐτοσυνειδησία τοῦ Ἕλληνα, καὶ ἐπιμένει ὁ ἴδιος σὲ παράλογες μεταφράσεις καὶ σὲ αὐθαίρετες ἑρμηνεῖες, τότε δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ διαμαρτύρεται ὅταν λέγονται καὶ διατυπώνονται τόσα καὶ τόσα, ποὺ ἀποτελοῦν, δυστυχῶς γι’ αὐτόν, αὐταπόδεικτες ἀλήθειες.
Με κάθε βεβαιότητα, ὅλες αὐτές οι κρίσεις, ἀπηχούν πολυ λιγότερα ἀπο αυτὴ την ζοφερὴ πραγματικότητα.
Η ἀλήθεια δυστυχως εἶναι περισσότερο τραγικὴ καὶ τὸ «θέατρο τοῦ παραλόγου» ποὺ παίζεται ἀρχικῶς στὸ Μπρούκλιν καὶ ποὺ στὴ συνέχεια ἀνεβάζει τὶς «παραστάσεις» στὰ θεατρικά του παραρτήματα, ὅπου γής, ὁμολογουμένως, κάνει τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, νὰ θλίβονται μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ γιὰ τὸ ποῦ κατάντησαν οἱ ἀδελφοί τους, ἐγκαταλείποντας τὴν Ἐκκλησία μας. Τὴν Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας.
Όμως εἶναι ἀνάγκη νὰ συνεχίσουμε μὲ τὸ ἴδιο θέμα.
Υ.Γ. «Οὖσα ἡ «μητρικὴ» διοίκησις τοῦ «ἀγωγοῦ» εἰς USA
κατήντησε η daughter τῆς ἀνέστιος, θρηνοῦσα».